Pla-pla

Dozena bat arrautzak hamar bat dolar balio du, hamabi ere bai organikoak badira. Prezioak ikaragarri egin du gora azken aldian. Hegaztien gripea zuten milioika oilo hil behar izan dituzte eta nonbait hortik dator kaltea. Gaur egungo agintariek, nola ez, aurrekoei botatzen diete errua, baita honena ere.
Kontua da zaila izaten dela arrautzak erostea New Yorken, eta daudenean, ezin duzu aldiro dozenako kartoi bat baino gehiago erosi. Bat baino gehiago hartuz gero, kutxan kendu egingo dizute.
Horretan gaudela, arrautzak erosteko birritan pentsatzen, hara non izan dudan ezustekoa ohiko dendan. Antxoak iritsi dira, atzamar baten luzerakoak, tamaina onekoak. “Oso gutxitan iristen dira hain handi” esan dit gaztelaniaz arrain saltzaileak. “Nola prestatzen diren esaten ere ez dakigu”. “Nola? Bada, pla-pla”, esan diot nik. “Eta zer da ba pla-pla?”. “Tira. Barruko hezurtxoa atera, irinetik pasa eta gero arrautza irabiatuan busti eta frijituta”.
Antxoen prezioa ere ez zen nolanahikoa. Libra bat hamasei dolar. Antxoen txartela begiratu dut, basatiak direla dio, Atlantiko ekialdean arrantzatuak. “Hegazkinez ekarri dituzte, bestela galduko ziren”, argitu dit saltzaileak. Animatu egin naiz. Etxetik deitu didate astean esateko lehenengo antxoa sartu dela portura. Eta Ondarroakoak balira? Ez da egia izango. Nire bidai bera egingo al zuten bokartek handik hona hegan?
Bigarrenean pentsatu gabe erosi ditut libra bat antxoa eta dozena erdi arrautza.
Eta etxean prestatu ditut, pla-pla.
Baina ez dugu libra osoa jan.
Ogitxo baten gainean jarrita pare bat eraman dizkiot probatzeko arrain-saltzaileari.
“Hauxe da pla-pla”.